13 april 2014
Ik open mijn ogen en meteen weet ik het. Dit is DE dag! Die tweede zondag van april, de dag waarop ik me weer het kind voel dat op schoolreisje gaat. Die spanning in de buik, de gepakte rugzak met de appel, boterhammetjes, pakje drinken en zakje chips. De sportschoentjes die aanmogen. Ja, vandaag gaat het gebeuren; schoolreis! Kind voel ik me al lang niet meer, maar vandaag voel ik me net zoals toen. Vandaag is namelijk de dag waar ik al weken, zo niet maanden, of misschien zelfs al een heel jaar naar uitkijk. Vandaag is de koers der koersen, de strijd tussen man en fiets en 60 kilometer kasseien, vandaag is Parijs-Roubaix! Een dag die eind van de middag na een kleine 6 uren koers met goud omrand wordt, vandaag wint namelijk Nikki Terpstra (met de klep omhoog!) Het Monument der Monumenten. Wat een absolute topdag!
|
Wielrennen is passie in zijn uiterste vorm. Vooral passief, maar de laatste jaren ook steeds meer actief.
De koers met zijn talloze verhalen. De mystiek, de sfeer die in weinig andere sporten zo is terug te vinden als in deze. De puurheid van de strijd van man en fiets tegen bergen, kasseien, wind, regen en soms zelfs sneeuw. Prachtig! En dan de hele (sub)cultuur rond de sport heen. De geschreven en ongeschreven codes, de omerta, de prachtige lifestyle-bladen als Soigneur, De Muur en Bahamontes. De stijlvolle materialen en kleding. En dan niet te vergeten de volgbaarheid van deze sport op TV. Met als absolute persoonlijke voorkeur de Vlaamse koersen. Van De Omloop tot aan Roubaix is het feest! De lente zet niet alleen in de natuur in, maar ook in de koers. Wie komt er goed de winter uit? Welke blok is dit jaar het sterkst? Is het berenslecht of juist lieflijk voorjaarsweer? Winnen wij Nederlanders eindelijk weer eens een Monument? En dan die eerste en tweede zondag van april de twee allermooiste koersen van het jaar. De Ronde en Roubaix. De geschiedenis, de rauwheid van het parcours, het publiek en vooral de vraag wie maakt zich onsterfelijk? Ja de koers is pure passie! |